Verktøy – skrive dagbok

Eg har skrive dagbok kvar dag i heile 2020, dvs at eg har skrive kvar dag i 65 dagar. Eg starta året med ein «60 day challenge», der ein av grunnpilarene i utfordringa var å skrive dagbok, eller journaling.

Eg trudde eg kjende meg sjølv til eg begynte å skrive dagbok.

Eg skriv ikkje dagbok av typen evaluering av dagen i dag-dagbok. Eg startar dagen med å stille spørsmål som eg svarer på. Og eg har gravd og eg har gravd. Og lært utruleg mykje om meg sjølv desse månadane.

Med journaling lærer du kven du er og kven du vil vere.

Korleis du har det - er ditt ansvar.
Korleis du har det, er ditt ansvar.

Døme på spørsmål

  • Kva ønskjer eg – t.d. i familien min, på bankkontoen min, med helsa mi osv…
  • Korleis feiler eg vanlegvis? Måla mine.
  • Korleis kan eg gjere dette enklare for meg sjølv?
  • Kva gjer meg forbanna? Kvifor?
  • Kva gjer meg krenka? Kvifor?
  • Kva er mine sanningar? Kvifor?
  • Kva gjer deg sint? Kvifor?
  • Kva gjer deg glad? Kvifor?
  • Kva gjer deg lei deg? Kvifor?
  • Korleis ser min perfekte dag ut?

Hjernen – din eigen google

Spørsmål er måten å få svar på, hjernen din vil svare på spørsmåla for å «redde» deg, sleppe å tenkje på det, bekymre seg. Så når du spør, leiter hjernen etter svaret, slik at du slepp bruke meir energi på det. Hjernen likar ikkje ubesvarte spørsmål.

Grav vidare.

Ein annan ting eg har lært no i januar og februar, er at du må grave – djupt. For kvart spørsmål, går eg vidare nedover, med å spørje kvifor. Eller kven, kva, når, kor eller korleis.

T.d. for å finne mitt kvifor, så stiller eg spørsmålet; T.d. Kvifor vil eg ete sunn mat? Svarer på det, og spør; Kvifor? Svarer på det, og spør; Kvifor? Sju lag ned øver eg meg på å gå på mitt kvifor.

Eg greier ikkje alltid å svare på alle kven, kva, kvifor, når, kor eller korleis, men det er nyttige hjelpemiddel til å komme litt på djupna. Eg har vorte bevisst på mange ting frå dei mest sårbare åra, eller rettare sagt, vorte oppmerksom på kva som er dei sårbare åra, det har dukka opptatt mange episoder som har sett sine spor, sjølv om det er over 30 år sidan det skjedde.

Så små bagatellar som påvirker meg 35 år seinare.

Eit døme frå 5. klasse; Eg hugsar kva pult eg sat på i klasserommet, og at det var klasserommet mot gamleheimen, og eg hugsar kven eg sat vedsidan av. Eg hugsar kva lærar me hadde. Og eg hugsar kva som skjedde. Eg sat midt i klasserommet, det var tre rekker og me sat to og to.

Og på rekka mot vindauga starta ein lapp, ein lapp som gjekk gjennom heile klasserommet, men hoppa over våre pulter. Det var nok i siste time, for når me skulle gå til bussen, demonstrerte antakelig ho som starta lappen, kva den dreia seg om. Og eg kjente jo igjen mine eigen handlingar. Ho snakka altså ikkje til meg, det gjorde ho nemleg aldri, men ho snakka til nokon andre i klassen. Og det ho demonstrerte var at eg sat med beina i kryss og gjespa mens eg førte handa mot munnen, men med handflata og ikkje handbaken. (Om du hugsar episoden, så versågod! Du kan godt få vite at du var ei B…h på barne- og ungdomsskulen. Og at det framleis irriterer meg etter 35 år)

Ta vare på dei sårbare ungdommane våre

Eg har henta framatt fleire andre episoder, som eg ikkje skal gå nærmare inn på i dag iallfall, men har virkelig fått praktisert tilgivelse desse dagane.

Det som skremmer meg litt, er kor små ubetydelege episoder har påvirka korleis eg har det, korleis eg tenkjer. Eg har jobba med meg sjølv og eigen sjølvfølelse i mange år, og hjelper òg andre til å få gode verktøy til å jobbe med sin sjølvfølelse som kurshaldar for Diameta. Det er ganske fint, for kvar gong eg held kurs, så lærer eg noko sjølv, anten frå kursstoffet eller frå deltakarane.

For fleire postar, les her eller her.

Har du lyst til å prøve?

Når på døgnet vart me anbefalt å skrive? Vanlegvis forbinder eg dagbok med ein kveldsaktivitet, men me vart anbefalt å skrive dagbok på morgonen, før jobben og dagens aktivitetar hadde påvirka hjernen vår. Så, kvar morgon sit eg 10-20 minuttar og skriv i dagboka mi. Akkurat no fokuserer eg på korleis eg vil at livet mitt skal sjå ut, kva som er viktig for meg. Inspirert av Kurt Wallander på Netflix ønskjer eg meg no eit hus med havutsikt. Men då altså kun som feriebustad, eg er alt for knytta til Lauvhaugen min, så heimen min er her eg bur no.

Takk for at du gidd lese, kommenter gjerne, og del gjerne vidare.

Klem, Gudrun

Foreldra må verte strengare og ikkje tollerere mobbing!

Mobbing – nokon ingen ønskjer. Men korleis skal ein få bukt med det? Kva fungerer som vaksine mot mobbing?

Det du fokuserer på, får du meir av.

Me høyrer ofte at det er foreldra sin feil, det er lærarane sin feil, straffene må verte strengare, det må sanksjonar til.

Men; vil me at ungane skal late vere å mobbe ut av frykt og redsle? Er det fordi dei skal vere redd for konsekvensar at dei skal late vere å mobbe? Skal me skremme dei frå å mobbe?

Er det ikkje andre ting som fungerer betre?

Eg ønskjer ikkje at mine ungar skal verte skremt frå å mobbe. Eg ønskjer at mine ungar skal vere trygge og sterke nok i seg sjølve til at dei seier nei til mobbing. Eg ønskjer å gi ungane gode verdiar, som ligg som ein grunnmur i dei, som gjer dei tøffe nok til å stå i mot. Eg ønskjer at ungane skal ha empati og styrke nok til å gripe inn mot mobbing. Eg vil at dei skal vere inkluderande, aksepterande, dugane menneske.

Korleis?

Barnehagen og småskulen jobbar mykje med sosial kompetanse. Dette er noko av det viktigaste me jobbar med. Hausten 2016 sertifiserte eg meg som Diameta-kurshaldar, noko som gjer at eg kan halde kurs for alle, frå barnehage til vaksne i korleis å få ein god sjølvfølelse. Eg er ein av over 100 kurshaldarar landet over, men ganske åleine i Sogndal. Derfor prøver eg å rekke over dei fleste aldersgruppene ein gong i halvåret. Til no har eg halde kurs for 6-9 år, for 9-13 og for vaksne.

I kurset lærer eg kursdeltakarane mange fine verktøy, som dei kan legge i si usynlege verktøykasse. Verktøy dei kan hente fram når dei treng det.

Sjølvfølelse er ikkje noko du anten har masse eller lite av. Sjølvfølelse er som ein muskel, som du må trene, akkurat som andre musklar. Viss du har dårleg sjølvfølelse akkurat no, er det ikkje slik at du nødvendigvis kjem til å ha det resten av livet.

Du kan lære deg korleis du skal styrke sjølvfølelsen.

Men du må gjere det sjølv.

Du må ta eigarskap, hoppe ut av offerrollen, ta ansvaret sjølv. Og det er DU som må ta i bruk verktøya, dei fungerer ikkje ubrukt i verktøykassa di.

Ungane må få lære seg verktøy og måtar å trene og oppretthalde ein god sjølvfølelse på, på samme måte som foreldra må gå føre med eit godt eksempel.

Dette skal foreldra gjere.

For å få bukt med mobbing og førebygge at ungane våre skal verte mobbarar, eller offer, må me styrke og oppretthalde eigen og ungane sin sjølvfølelse.

Har du eit tips til korleis du jobbar med din eigen sjølvfølelse? Eller korleis du styrker barna sin sjølvfølelse? Legg igjen ein kommentar. Viss du kjenner andre som treng lese dette, del gjerne vidare.

Klem,

Gudrun.