Førtiårskrisa

Førtiårskrisa – eller 42 års krisa, du innser at du ikkje er Forever Young, du er faktisk vorten vaksen, er slett ingen ungdom meir.

Men alternativet hadde så klart vore verre. I dag fyller eg altså 42 år, korleis har eg brukt desse åra?

Det har vore oppturar og nedturar. Td. skulegangen min. Eg starta med tre år i ein klasse med sju elevar. Eg var munntleg i timane, svara så mange gonger at læraren sa «er det nokon andre enn Gudrun som kan svaret?» I fjerdeklasse kom me inn i eit mykje tøffare klassemiljø. Eg kunne fortsatt svara, men eg slutta å svare. Viss eg vart spurt, kviskra eg fram svara.

Etter endt vidaregåande, skulle eg finne ut kva eg ville gjere resten av livet. Og eg søkte på Barnevernspedagog som første val. Det hadde eg ikkje gode nok karakterar til å komme inn på, men heldigvis kom eg inn på førskulelærarstudiet, som nok sikkert passa meg mykje betre.

Og no har eg jobba i barnehage i 20 år. Imponerande. Tenk 20 år med landet sin viktigaste ressurs! <3

Eg er veldig impulsiv, så eg hoppar på og prøver nye ting. Eg har vore innom diverse homeparty-firma, alt frå klær til leiker til innvendig og utvendig pleie.

Av vidareutdanningar har eg 30 stp med ikt i arbeid med små barn og 15 stp i rettleiing.

No i eit halvt år har eg i tillegg til jobben som ped.leiar i barnehage, jobba som kurshaldar for Diameta. Eg brukte ei stund på å bestemme meg for å gå for dette, sikkert eit år. Eg angrar ikkje. Utruleg flott å halde kurs for barn, og etterkvart vaksne. Å gi barna gode verktøy som dei kan bruke resten av livet, for å gi dei trua på seg sjølv, gi dei ansvaret for korleis dei har det, lære dei at dei er gode nok slik som dei er. Det er ein skikkeleg boost og energiinnsprøyting å halde kurs, og ungane er så gode og gir så fine tilbakemeldingar.

Gubbis har eg vore saman med i meir enn halve livet, me vart saman som 19 åringar, og har enda opp med tre avleggjarar. Visst kan det vere tjo og hei i heimen, men alt i alt har me det ganske bra saman. I dag fekk eg den finaste presangen eg nokon gong har fått, i form av eit kort brev frå tenårings jenta mi. Tårene rant. Fint for mammaen å få <3 Veldig koseleg at ho òg legg ut alle dei teite snap chat bilda eg har sendt ho i løpet av året 😉 Godt eg ikkje er særleg sjølvhøgtidleg.

Men vertfall! Gratulera meg sjølv med dagen, har vorte skikkeleg feira med brask og bram, fane, flagg og tog i barnehagen og koseleg familiebesøk i heimen.

Livet er godt, og eg er god nok akkurat slik som eg er!

Klem,

Gudrun

 

Jammen, det er nokon som er glad i dei. Verdiar.

I dag vil eg snakke litt om verdiar og om å sjå det store bildet.

Eg har nyleg sett to filmar, Taken og Jack Reacher. Felles for begge er at det er ein helt som åleine tek hand om veldig mange bad guys. Eg vert jo fasinert og tykkjer det er spennande å sjå at Helten tek ut ein gjeng på ti.

Men samtidig tenkjer eg;

Jammen, det er jo sikkert nokon som er glad i dei. Nokon mister pappaen sin eller sonen sin.

No veit eg at dette er berre på film altså, men det har noko med å sjå det heile bildet, empati og innlevelsesevne. Viss du berre ser frå ditt eige synspunkt, ser du etter det som vert best for deg, kanskje på kortsikt. For å ta dei beste avgjerdslene, må du sjå det store bildet.

Barnebursdagar, igjen og igjen.

Til dømes barnebursdagar. I starten er det jo enkelt, fram til dei er 10. Då er det alle gutane, alle jentene eller heile klassen. Men frå 11 års dagen er det meir valfritt. Då startar problema. Det er alltid nokon som aldri vert invitert. Eg har ein son som går i 6. klasse, på begge foreldremøta i år har lærarane teke dette opp og fremma ønskje om at me må invitere alle i samme kjønn. Kvifor er dette eit viktig nok tema til at det må snakkast om på alle foreldremøta? Det er jo fordi det alltid er nokon som vert ståande utanfor, som aldri vert invitert.

Politiet er veldig synlege ut mot foreldre og barn. På eit av foreldremøta eg var på i år, fortalte politien på møtet om ein hending. Det var tre jenter på 11-12 år som gjekk saman til skulen, på vegen gjekk dei forbi ei jente i klassen, utan at dei inviterte ho til å gå saman med dei. Dette hadde politidama teke opp med jentene, ikkje som politi, altså, men som privatperson, ho kjende jentene godt. Ho hadde bedt dei om å invitere ho til å gå saman med seg neste gong, til å vere eit medmenneske.

Er eg no heilt enig i dette?

Akkurat dette har eg faktisk litt motstridande meininger om. Eg var ho jenta som stod der då eg vaks opp. Livet mitt hadde absolutt ikkje vorte bedre, dagen min hadde ikkje vorte lysare, av at tre litt høgre oppe på rangstigen hadde invitert meg til å gå med dei til skulen. Det hadde vore kleint! Det skal nok meir til å bety ein skilnad. Viss det skulle vore ein bra ting å verte invitert til å gå saman med nokon til skulen, måtte det skjedd naturleg, at jentene ville gå med meg, ikkje fordi ein vaksen sa det til dei.

Ikkje misforstå meg, eg tykte politidama viste gode verdiar, og prøvde å føre dei vidare til neste genrasjon. Men viss det skulle ha gjort dagen min, som den jenta som stod og gjekk åleine, måtte dei ha vore vennene mine. Lærarane har ei kjempe oppgåve viss dei skal få dette til, klare å få til eit klassemiljø der du går til skulen med alle i klassen din, der alle er venner. (Og ja, foreldra har òg ein kjempe viktig del av dette. Vaksne skaper vennskap!)

Greier dei det, er mobbeproblematikken historie. <3

Eg er glad for at sjølvfølelse og livsmeistring får større og større plass, både i skulen og elles. Viss me jobbar med at me skal verte glade i oss sjølve, og verte venn med oss sjølve, trur eg me er på rett veg.

Kva meiner du? Diskuter gjerne i kommentarfeltet. Del viss du tykkjer posten gir deg verdi.

klem,

Gudrun