Tiggaren eg aldri gløymer

Av og til treffer du folk, kanskje berre for eit øyeblikk, som gjer usletteleg inntrykk. Eg tenkjer stadig på ein tiggar eg møtte i Kathu Heights i Puket i Thailand. Eg kjem aldri til å gløyme han. Å kalle han tiggar er ikkje rett uttrykk, han tigga aldri frå meg, men det var tydeleg at han budde på gata.

Det var i 2016, rundt påsken, at me reiste den lange vegen til Thailand. Familien frå Norge, med alle gode velferdsordningar. Visst kan du møte tiggarar og uteliggarar i Norge òg, men aldri ein slik som han eg møtte i Puket.

Han var stor, skitten, berføtt, med lange negler på tærne, såg nesten ut som klør, han hadde djupe sår på føtene. Han sat utanfor matbutikken me pleide handle på. Og han bevegde på seg når me nærma oss, for då opna døra seg før me kom bort, slik at me kunne gå rett inn.

Hjarta mitt gråt for han kvar gong eg såg han, og har grått for han i fem år.

Han såg ganske skummel ut, faktisk. Han var jo som sagt stor, nesten diger, og med klør.

Dessutan hadde han dei karakteristiske skeive augene og den store tunga som ikkje heilt får plass inni munnen, slik alle andre med Downs syndrom har.

Og det var nettopp det eg snakka om tidlegare i innlegget. Du møter aldri ein tiggar med Downs syndrom på gata i Norge, heldigvis.

Me kan irritere oss over regjeringa og styresmakter, men egentleg har me, og dei med psykisk eller fysisk utviklingshemming, det ganske godt her. Av og til gjer det godt å stikke fingeren i jorda.

Håpar du får ein fin vår <3

klem, Gudrun

Eit magisk ord!

Eg rydda i papira mine, er det ikkje det me gjer no om dagen? Og eg fann att notater frå eit kurs eg var på, MOT som universalverktøy 24/7 med Stein Bratseth.

Han snakka blant anna om at du skulle lære ungane eit magisk ord. Men eg tenkjer som slik at det er slett ikkje berre ungane som treng dette ordet.

Dette har eg aldri prøvd før, så det klarer eg sikkert!

– Pippi Langstrømpe

Det er nemleg ikkje alle som tenkjer slik som Pippi når dei skal lære noko nytt. Mange av oss tenkjer at «Dette får eg ikkje til!» Og det er her det magiske ordet kjem inn; ENDÅ. Viss du legg til ordet endå, så vert setninga: «Dette får eg ikkje til, endå.»

Du opnar opp for at du vil få det til seinare, når du har øvd deg litt meir.

Anten du trur du får det til eller ikkje, har du som regel rett.

– Henry Ford

Du kan klare mykje med trua. Og ved å prøve og øve. For kvar gong du begynner, er det større sannsynlegheit for at du skal lukkast.

Ein master har feila fleire gonger enn nybyrjaren har prøvd.

Vil du mere med på dette? Lære deg å bruke ordet endå? Viss ungen din seier; «Eg får ikkje dette til!!» så svarer du automatisk «Du får ikkje dette til, endå.» Viss din første tanke (les meir her) seier; «Dette kan eg ikkje!» så automatiser den andre tanken din til å svare; «Dette kan eg ikkje endå!»

Eg har forresten laga ei gruppe på Facebook til bloggen. Ikkje heilt sikker på korleis ho vert endå, men du er velkommen innom. Ein måte å vere sosial på no i denne rare tida.

Klem,

Gudrun

Så kvifor bekymrar du deg då?

Bekymring – det trur eg me alle har kjent på no desse siste dagane.

Då eg tok Diameta-utdanninga i 2016, så møtte eg denne youtube-videoen for første gong.

Enkelt sagt så skal du late vere å bekymre deg, for bekymring tjener deg ikkje noko positivt.

Men korleis skal me hugse på dette i kvardagen? Eg vil tru mange er bekymra for tida, eg går også rundt med rare tankar. Fordi eg ikkje veit.

Fordi du ikkje veit

Det er derfor me er bekymra. Det er så mykje som skjer for tida, som me ikkje har kontroll over.

Den andre tanken

Den første tanken vår, skjer automatisk, ubevisst. Den er utanfor din kontroll, MEN den tanken du tenker etterpå, den kan du ta grep om. Eg har merka det godt i det siste, etter at eg lærte dette om den andre tanken.

Dømmande tankar – eg likar ikkje å dømme andre, men eg gjer det ofte, med min første tanke. Eg dømmer dei som hamstrer, eg dømmer dei som ikkje gjer det. Og det går ofte på tvers av mine eigne verdiar.

Lage ein plan

Eg skal lage meg ein plan, for å knuse mi eiga bekymring. Når eg høyrer ordet Corona, er mine første tankar bekymring. Eg skal erstatte desse med min neste tanke, som er bevisst, når eg høyrer Corona skal eg tenkje solidaritet, dugnad, samhold.

Gjer det du òg! Ja, eg veit dette er skummelt, eg tykkjer det er skummelt òg. Men eg nektar å kaste vekk denne tiden, desse vekene i mars der det er unntakstilstand, med å bekymre meg. Eg skal gjere dette til noko positivt!

Sjå videoen ein gong til, og bli med meg på denne bekymringsdugnaden!

Viser til dette gamle innlegget. Eit av dei første eg skreiv på denne bloggen.

Ta vare på kvarandre i denne merkelige tida!

Klem,

Gudrun

Verktøy – skrive dagbok

Eg har skrive dagbok kvar dag i heile 2020, dvs at eg har skrive kvar dag i 65 dagar. Eg starta året med ein «60 day challenge», der ein av grunnpilarene i utfordringa var å skrive dagbok, eller journaling.

Eg trudde eg kjende meg sjølv til eg begynte å skrive dagbok.

Eg skriv ikkje dagbok av typen evaluering av dagen i dag-dagbok. Eg startar dagen med å stille spørsmål som eg svarer på. Og eg har gravd og eg har gravd. Og lært utruleg mykje om meg sjølv desse månadane.

Med journaling lærer du kven du er og kven du vil vere.

Korleis du har det - er ditt ansvar.
Korleis du har det, er ditt ansvar.

Døme på spørsmål

  • Kva ønskjer eg – t.d. i familien min, på bankkontoen min, med helsa mi osv…
  • Korleis feiler eg vanlegvis? Måla mine.
  • Korleis kan eg gjere dette enklare for meg sjølv?
  • Kva gjer meg forbanna? Kvifor?
  • Kva gjer meg krenka? Kvifor?
  • Kva er mine sanningar? Kvifor?
  • Kva gjer deg sint? Kvifor?
  • Kva gjer deg glad? Kvifor?
  • Kva gjer deg lei deg? Kvifor?
  • Korleis ser min perfekte dag ut?

Hjernen – din eigen google

Spørsmål er måten å få svar på, hjernen din vil svare på spørsmåla for å «redde» deg, sleppe å tenkje på det, bekymre seg. Så når du spør, leiter hjernen etter svaret, slik at du slepp bruke meir energi på det. Hjernen likar ikkje ubesvarte spørsmål.

Grav vidare.

Ein annan ting eg har lært no i januar og februar, er at du må grave – djupt. For kvart spørsmål, går eg vidare nedover, med å spørje kvifor. Eller kven, kva, når, kor eller korleis.

T.d. for å finne mitt kvifor, så stiller eg spørsmålet; T.d. Kvifor vil eg ete sunn mat? Svarer på det, og spør; Kvifor? Svarer på det, og spør; Kvifor? Sju lag ned øver eg meg på å gå på mitt kvifor.

Eg greier ikkje alltid å svare på alle kven, kva, kvifor, når, kor eller korleis, men det er nyttige hjelpemiddel til å komme litt på djupna. Eg har vorte bevisst på mange ting frå dei mest sårbare åra, eller rettare sagt, vorte oppmerksom på kva som er dei sårbare åra, det har dukka opptatt mange episoder som har sett sine spor, sjølv om det er over 30 år sidan det skjedde.

Så små bagatellar som påvirker meg 35 år seinare.

Eit døme frå 5. klasse; Eg hugsar kva pult eg sat på i klasserommet, og at det var klasserommet mot gamleheimen, og eg hugsar kven eg sat vedsidan av. Eg hugsar kva lærar me hadde. Og eg hugsar kva som skjedde. Eg sat midt i klasserommet, det var tre rekker og me sat to og to.

Og på rekka mot vindauga starta ein lapp, ein lapp som gjekk gjennom heile klasserommet, men hoppa over våre pulter. Det var nok i siste time, for når me skulle gå til bussen, demonstrerte antakelig ho som starta lappen, kva den dreia seg om. Og eg kjente jo igjen mine eigen handlingar. Ho snakka altså ikkje til meg, det gjorde ho nemleg aldri, men ho snakka til nokon andre i klassen. Og det ho demonstrerte var at eg sat med beina i kryss og gjespa mens eg førte handa mot munnen, men med handflata og ikkje handbaken. (Om du hugsar episoden, så versågod! Du kan godt få vite at du var ei B…h på barne- og ungdomsskulen. Og at det framleis irriterer meg etter 35 år)

Ta vare på dei sårbare ungdommane våre

Eg har henta framatt fleire andre episoder, som eg ikkje skal gå nærmare inn på i dag iallfall, men har virkelig fått praktisert tilgivelse desse dagane.

Det som skremmer meg litt, er kor små ubetydelege episoder har påvirka korleis eg har det, korleis eg tenkjer. Eg har jobba med meg sjølv og eigen sjølvfølelse i mange år, og hjelper òg andre til å få gode verktøy til å jobbe med sin sjølvfølelse som kurshaldar for Diameta. Det er ganske fint, for kvar gong eg held kurs, så lærer eg noko sjølv, anten frå kursstoffet eller frå deltakarane.

For fleire postar, les her eller her.

Har du lyst til å prøve?

Når på døgnet vart me anbefalt å skrive? Vanlegvis forbinder eg dagbok med ein kveldsaktivitet, men me vart anbefalt å skrive dagbok på morgonen, før jobben og dagens aktivitetar hadde påvirka hjernen vår. Så, kvar morgon sit eg 10-20 minuttar og skriv i dagboka mi. Akkurat no fokuserer eg på korleis eg vil at livet mitt skal sjå ut, kva som er viktig for meg. Inspirert av Kurt Wallander på Netflix ønskjer eg meg no eit hus med havutsikt. Men då altså kun som feriebustad, eg er alt for knytta til Lauvhaugen min, så heimen min er her eg bur no.

Takk for at du gidd lese, kommenter gjerne, og del gjerne vidare.

Klem, Gudrun

Kvardagsgledar – ein som spreier glede.

I dag møtte eg ein kvardagsgledar.

Eg gjekk inn i helga ganske utslitt etter to vakter på 17,5 time med 6,5 time mellom, dvs to kveldsvakter og to nattevakter på to dagar. Eg kom heim rundt kl 10 i dag tidleg, gjekk rett i dusjen og så til sengs. Der vart eg i tre timar. Stod opp, krasja framfor tv’en med kaffikoppen ein time før gutane kom frå skulen. Så samla eg alle kreftene eg hadde for å komme meg på trening.

Eg har tae kwondo-trening to gonger i veka, og fredagstreninga krasjar ofte med jobb eller lat-marken, viss eg har hatt 35 timars vakt, slik som i dag.

Vel, vel, eg parkerte bilen eit lite stykke frå treningshallen, og på veg opp til trening møtte eg altså denne kvardagsgledaren.

Så enkelt og så virkningsfullt.

På vegen opp møtte eg ei mamma, ein storebror og ein veslebror. Eg kjenner dei, og helste og slo av ein liten prat. Veslebroren åt på ein kvikk lunsj, og eg sa at «Du er jammen heldig!» Så tek mammaen, kvardagsgledaren, fram ein Kvikk lunsj til meg òg. «Ver så god! Og kos deg, det er jo helg!» sa ho.

Og eg reiste vidare på trening med eit smil om munnen og glede i hjarta.

Eg har noko å lære.

Det er jo så enkelt å spreie glede, og det er jo så lite som skal til. Det er ikkje sikkert at kvardagsgledaren min tenkte noko over det eingong. Ho hadde kjøpt mange sjokoladar, og ville dele, sidan eg kommenterte det til minste guten. Men for meg var det eit lyspunkt.

Hugsar du på dette? Eg mistenkter at det er ein refleks for mammaen eg møtte i dag, at det liksom ligg i ryggmargen hennar, ho er ein kvardagsgledar heile tida. Eg veit at eg er god på å gi folk eit smil, og veit at det også kan vere med å løfte dagen til mottakaren, men å gi ein sjokolade til nokon eg går forbi pleier eg ikkje å gjere.

Eg har skrive om å løfte dagen for andre tidlegare. Les gjerne det òg.

Å løfte dagen.

La oss gå saman og gjere verden til ein snillare plass <3 Bli ein kvardagsgledar du òg.

Klem,
Gudrun.

Du treng ikkje irritere deg.

Det vert skrive mykje rart, i kommentarfelt, i statusar, over alt. Kan godt vere at du kjenner blodet pumpe når du les det, MEN her skal du få eit super tips for å gjere din dag bedre, og for å unngå å forsure andre sin dag med ditt dårlege humør;

Ignorer det!!

Det er absolutt ingen som seier at du MÅ informere den som irriterer deg om det. Du får ikkje nokon bedre dag, og den du seier det til, får ein mykje dårlegare dag enn han hadde i utgangspunktet.

Men saken med oss menneske, er at me bestemmer sjølv kva me vil tenkje på, viss me vert bevisst kva me brukar tankane våre på. Viss eg les, eller høyrer, noko som irriterer meg, så bestemmer eg sjølv om eg skal bruke tid og krefter på å tenkje på det.

Det er enkelt!

På sosiale medier er det faktisk veldig enkelt å ignorere det som irriterer deg. Du kan gjere to ting;

anten lukke augene eller skrolle vidare.

Du treng ikkje lese det du ikkje vil.

Det er heilt klart litt vanskelegare i det virkelege liv, det ser litt teit ut viss du held deg for øyrene og let att augene, men det er unekteleg effektivt. (Men det gjer ikkje dagen til den du snakkar saman med noko særleg mykje bedre…) Men sjølv om du høyrer noko som irriterer deg, så velgjer du sjølv korleis du vil reagere, det er kun du som bestemmer kva du skal tenkje og føle.

Paraply eller vindauga.

Eit verktøy viss du merkar at nokon vil senede deg noko negativt, er å sette opp vindauga eller slå opp paraplyen, slik at orda ikkje treffer deg. Du må jo ikkje ta i mot. Med eit vindauga eller ein paraply, så perler det berre av deg, anten sprett det tilbake på avsendaren, eller så renn det ut på bakken.

Paraplyen og vindauga er sjølvsagt berre mentalt, og orda er mentale vassdråpar. Dette er verktøy du kan bruke for å auke og ta vare på sjølvfølelsen din, viss du vil lære fleire teknikkar, så kan du gå inn på diameta.no og sjå om det går noko kurs i nærleiken av deg.

Øvelse gjer meistar.

Eg jobbar jo i eit typisk kvinneyrke, der det skjer ein del, eg vil ikkje kalle det kvinneting, men ting som skjer på kjønnsdelte arbeidsplassar. Men eg tek det ikkje til meg. Eg tenkjer; Jaja, det er ditt boss, eg treng absolutt ikkje ta til meg din drit. Det er veldig befriande å sleppe å tenkje for mykje på tilbakemeldingar som kjem flygande i hytt og pine. Sjølvsagt skal det vere rom for å gi folk tilbakemeldingar som kan gjere dei bedre, men eg trur fullt og fast på at det er enklare å gjere ting bedre, viss du får vite kva det er du gjer bra, ikkje berre kva du kan bli bedre på.

Kva meiner du? Høyres det fornuftig ut? Del gjerne posten vidare. <3 Saman gjer me verda bedre!

klem

  • Gudrun

 

Å løfte dagen.

Innlegget her handlar om å løfte dagen til nokon andre. La meg fortelje deg ein historie om å løfte. Eg var ein tur på puben for eit par veker sidan. Sidan eg bur på ein liten plass, er det berre ein pub, derav navnet puben. Me var ein heil liten gjeng, der eg nok var den eldste faktisk, men alle var nærmare 40 enn 30, eller over 40, som meg. Men eg berre nevner i forbifarten at eg var den einaste som måtte vise bevis, for sjølv om det var kjekt, var det ikkje det som løfta dagen.

God-følelsen.

Dagen, eller natta då, egentleg, vart løfta i døkøem. Tenk å løfte nokon sin dag i dokøen!? To heilt ukjente jenter, sikkert ikkje eldre enn 25, kom bort og sa at eg hadde på meg ein fin kjole, og at eg kledde lilla kjempe godt. Ho eine gav meg faktisk ein klem. Ho gjekk bort til ei heilt framand dame og sa at ho var fin. Det gav meg god-følelse!

Så lite som skal til for å gi nokon eit positivt løft, å løfte dagen. Gi nokon eit komplement, eller sjå nokon inn i augene og smil. Halde døra for nokon, seie kva du likar med vedkommande.

Kvifor gjer me ikkje det oftare? Løfter dagen for andre? Eg prøvde ein heilt ny jobb her om dagen, ho eg jobba saman med, sa det hadde gått bra. Sjølv følte eg jo, sjølvsagt, som alltid når du gjer noko du ikkje kan, at det gjekk så som så, så gav det meg god-følelse, å høyre frå ho som hadde meir erfaring enn meg, at det hadde gått bra, eg hadde gjort ein god innsats.

Det er så lite som skal til.

Med mine dømer, så ser du jo at det er så lite som skal til. Det kostar så lite for deg å løfte dagen for nokon andre. Av og til skal det berre ein positiv kommentar på facebook til. Som når eg kommenterte på innlegget til ei venninne, som også er naboen min. Facebook ville flytte ho til eit heilt anna fylke, og eg kommenterte at eg var glad ho budde nær meg, så svara ho at ho var glad eg budde nær ho òg. Og eg vart glad <3

Bestemor kan det!

Me er så opptekne av å gi folk tilbakemelding for å gjere dei bedre, også kalla konstruktiv kritikk, men kvifor ikkje fortelje folk kva me allerede likar at dei gjer, kva dei er gode på? Då veit dei iallefall kva dei kan gjere meir av. Viss du fortel kva dei ikkje gjer bra, veit dei berre kva dei ikkje må gjere meir av, men dei veit ikkje kva du vil dei skal gjere.

Bestemos lov; Ta nokon på fersken i å gjere ein god gjerning.

Kanskje må det ei bestemor til? For å sjå kva du gjer bra? Kva du er god på? «Bestao kjenner meg!» sa minsten her i kveld. Kanskje me skal prøve å vere litt meir bestemødre alle saman? Finne, og seie, kva folk er gode på?

Er du enig med meg? Del med andre då vel <3 Saman gjer me verda bedre <3

Klem,

Gudrun.

Nametest foreslo at eg skulle bli fotomodell, sjølv så lite løfter dagen for ei slita kjerring på 42 år 😉

Det er krevjande å vere optimist.

Det er vanskeleg å vere optimist. Sommarferien er vertfall heilt over for min del. Og for dei fleste andre er den nok òg på hell no. Som vanleg flaug sommarferien som ein vind, og kvardagen innhenta meg med eit brak.

Bilde frå Siggjo på Bømlo

Kven har ansvaret for at du skal ha ein god dag på jobb? Eller heime, viss du er det? Er det sjefen din? Dei du jobbar saman med?

Har sjefen (eller mamma) ansvaret?

No er det slik for dei fleste av oss, at me har mykje meir jobb enn me har ferie, heldigvis. Hadde nok vorte kjedeleg med for mykje ferie òg. Men iallefall, me tilbringer ganske stor del av livet vårt på jobb. Og sidan dette er ein so viktig ting – bør me trivast med det me gjer på.

Eg spør ungane som eg har på kurs (Sjå www.diameta.no) Kven har ansvaret for at du skal ha ein god dag? Dei fleste svarar mamma, noko eg då lærer dei at det ikkje er. På samme måte kan eg spørje deg; Kven har ansvaret for at du skal ha ein god dag på jobb? Eller heime, viss du er det? Er det sjefen din? Dei du jobbar saman med? Kven har størst påvirking på dagen din?

Jepp, det er DU! Det er du som kan bestemme korleis du skal ha det, korleis dagen din skal vere, korleis du skal takle sitronane dine. Det finst ikkje kjedelege arbeidsoppgåver – berre kjedelege måtar å utføre dei på. Viss du fokuserer på det du tykkjer er positivt, leitar hjernen din etter det positive, det du er fornøygd med. Dersom du tenkjer på det du tykkjer er kjedeleg, får du ein seig dag på jobb, med berre negative ting.

Bilde frå Togga i Sogndalsdalen.

Lag ein god dag!

Ein annan ting eg lærer ungane på kurs er kor mykje lettare det er å lære ting viss du har ein god dag. Viss du har ein skala frå 1-10, der 10 sjølvsagt er topp. Viss dagen din er på 10, lærer du nye ting nesten med ein gong, viss dagen din er på 6 treng du mange, mange fleire repitisjonar. Eg lærer dei sjølvsagt også korleis dei skal komme seg høgare opp på følelses-skalaen, dersom dei har ein dårleg dag. Slik trur eg det er med oss vaksne òg. Viss me føler oss trygge på arbeidsplassen og har ein god dag, er det mykje lettare å gå ut av komfortsona og prøve seg på nye ting.

Eit evig mas.

Sjølvsagt kan det vere ytre faktorar som gjer at det er vanskeleg å vere positiv. Men det er ikkje der hovudvekta ligg. 8-12 timar kvar dag, er du i samtale med deg sjølv. Du tenkjer 60000-70000 tankar kvar einaste dag, og opptil 80 % av tankane dine er dei samme som du tenkte i går. Det er krevjande å vere optimist, det er mykje enklare å falle ned i den negative fallgruva. Viss du skal snu til ein meir positiv tankegang, krev det mykje jobbing, du må legge merke til tankane dine og velgje å tenkje andre tankar.

Eg ønskjer deg ein positiv og optimistisk dag. Likar du orda mine, så del gjerne bloggen vidare. Og før du legg deg i kveld, tenk på tre ting akkurat du er takknemleg for akkurat i dag.

Klem,

Gudrun <3

Dei blir sjefen din..

Eg gir ungane mine 1000 kr for kvar 6’ar, skriv bloggaren Annebrith, kvar sommar, og skapar debatt om pengar for karakterar kvar sommar.

Eg let meg òg provosere, kvar gong. I min ungeflokk, har me både skuleflinke og meir praktiske ungar. Det hadde vore kjempe urettferdig dersom eg skulle ha betalt ungane for gode karakterar, og kva betyr egentleg ein god karakter? Viss den ikkje kan brukast til noko?

Set deg fremst og følg med i timane.

Eg har vore på to føredrag med Eddi Eidsvåg i Pøbelprosjektet. Faren hans sa til han: «Set deg framme og følg med i timane, men hald deg inne med dei på bakerste rad, for dei vert sjefen din.» Eddi ville sjølvsagt heller verte sjef, så han sette seg bakerst.

Men eg har tenkt litt over dette. Det er dei som sat bakerst som driv som sjølvstendig næringsdrivande, det er dei som er sjefar, som får ting til å skje, som tørr satse. Eg reknar med dette gjeld alle plassar, ikkje berre i Sogndal?

Kvifor skal eg heie fram og belønne berre gode karakterar og flinke teoretikarar? Den praktiske kunnskapen, den logiske sansen, det sunne bondevitet er vel like mykje verdt?

Eg meiner jo sjølvsagt at ungane mine skal følgje med i timane og gjere sitt beste på skulen, men ungen min er ikkje mindre verd sjølv om han har utfordringar på skulen, og sikkert ikkje kan få ein 6’ar uansett kor mykje han hadde jobba.

Me treng alle.

Norge stoppar heilt opp dersom alle skal vere flinke på skulen. Me skviser ut mange gode praktikarar med å innføre eksamen og kurs for alt, uansett kva dei jobbar med. Me treng dei som ser eigne løysingar, som klarer å ordne ting, som får ting gjort.

Kvifor treng me kurs eller eksamen uansett kva me skal drive med? I praktiske yrkjer, treng dei praktisk kunnskap, ikkje teori som tek heilt luven frå dei. Dei som ikkje er skapte for skulebenken, som gruer seg for å sitte i ro ein dag på kurs.

God nok som den du er.

Det viktigaste eg kan lære ungane mine, er at dei er gode nok slik som dei er. Ikkje at dei berre er gode nok viss dei presterer ein 6’ar på skulen. Ungdomane no til dags har nok press frå alle kantar, dei treng lære å vere sin eigen bestevenn, sin eigen heiagjeng. Og lære at så lenge dei gjer sitt beste, så er det godt nok. Og dei treng lære å ta gode val og lytte til sine verdiar.

Lønn for å jobbe.

Ungane våre får forresten lønn for å jobbe, ikkje for gode karakterar, akkurat slik som i det virkelege liv. Det kan vere vanleg husarbeid, måling, snekring eller andre ting, men ikkje for å få gode karakterar på skulen. Det er ingen som lønner deg for gode karakterar i det virkelege liv heller.

Ja ja.

Kan godt hende dette er eit litt forhasta innlegg, som får sinnet i kok hjå deg, men eg prøver å poste det likevel. Du må gjerne komme med din meining, sjølv om du ikkje tenkjer slik som meg. Men eg håpar du er grei, sjølv om eg har jobba så mykje med sjølvfølelsen min at eg antakeleg tåler det uansett.

Del gjerne vidare.

 

Klem frå

-Gudrun-

Jammen, det er nokon som er glad i dei. Verdiar.

I dag vil eg snakke litt om verdiar og om å sjå det store bildet.

Eg har nyleg sett to filmar, Taken og Jack Reacher. Felles for begge er at det er ein helt som åleine tek hand om veldig mange bad guys. Eg vert jo fasinert og tykkjer det er spennande å sjå at Helten tek ut ein gjeng på ti.

Men samtidig tenkjer eg;

Jammen, det er jo sikkert nokon som er glad i dei. Nokon mister pappaen sin eller sonen sin.

No veit eg at dette er berre på film altså, men det har noko med å sjå det heile bildet, empati og innlevelsesevne. Viss du berre ser frå ditt eige synspunkt, ser du etter det som vert best for deg, kanskje på kortsikt. For å ta dei beste avgjerdslene, må du sjå det store bildet.

Barnebursdagar, igjen og igjen.

Til dømes barnebursdagar. I starten er det jo enkelt, fram til dei er 10. Då er det alle gutane, alle jentene eller heile klassen. Men frå 11 års dagen er det meir valfritt. Då startar problema. Det er alltid nokon som aldri vert invitert. Eg har ein son som går i 6. klasse, på begge foreldremøta i år har lærarane teke dette opp og fremma ønskje om at me må invitere alle i samme kjønn. Kvifor er dette eit viktig nok tema til at det må snakkast om på alle foreldremøta? Det er jo fordi det alltid er nokon som vert ståande utanfor, som aldri vert invitert.

Politiet er veldig synlege ut mot foreldre og barn. På eit av foreldremøta eg var på i år, fortalte politien på møtet om ein hending. Det var tre jenter på 11-12 år som gjekk saman til skulen, på vegen gjekk dei forbi ei jente i klassen, utan at dei inviterte ho til å gå saman med dei. Dette hadde politidama teke opp med jentene, ikkje som politi, altså, men som privatperson, ho kjende jentene godt. Ho hadde bedt dei om å invitere ho til å gå saman med seg neste gong, til å vere eit medmenneske.

Er eg no heilt enig i dette?

Akkurat dette har eg faktisk litt motstridande meininger om. Eg var ho jenta som stod der då eg vaks opp. Livet mitt hadde absolutt ikkje vorte bedre, dagen min hadde ikkje vorte lysare, av at tre litt høgre oppe på rangstigen hadde invitert meg til å gå med dei til skulen. Det hadde vore kleint! Det skal nok meir til å bety ein skilnad. Viss det skulle vore ein bra ting å verte invitert til å gå saman med nokon til skulen, måtte det skjedd naturleg, at jentene ville gå med meg, ikkje fordi ein vaksen sa det til dei.

Ikkje misforstå meg, eg tykte politidama viste gode verdiar, og prøvde å føre dei vidare til neste genrasjon. Men viss det skulle ha gjort dagen min, som den jenta som stod og gjekk åleine, måtte dei ha vore vennene mine. Lærarane har ei kjempe oppgåve viss dei skal få dette til, klare å få til eit klassemiljø der du går til skulen med alle i klassen din, der alle er venner. (Og ja, foreldra har òg ein kjempe viktig del av dette. Vaksne skaper vennskap!)

Greier dei det, er mobbeproblematikken historie. <3

Eg er glad for at sjølvfølelse og livsmeistring får større og større plass, både i skulen og elles. Viss me jobbar med at me skal verte glade i oss sjølve, og verte venn med oss sjølve, trur eg me er på rett veg.

Kva meiner du? Diskuter gjerne i kommentarfeltet. Del viss du tykkjer posten gir deg verdi.

klem,

Gudrun